[Main Media] [Carmignac Note]

Variaties van het equilibrium

Juli 2019

  • Lengte
    2 minuten leestijd

De brede verzwakking van de economie maakt de Verenigde Staten en China voorzichtiger in hun confrontatie


2019 is halfweg en onze kijk op de markten blijft dezelfde: de verzwakking van de mondiale conjunctuur en de monetaire ondersteuning van de centrale banken houden elkaar in evenwicht. Ondanks de talrijke politieke en geopolitieke verwikkelingen zijn de grote aandelenmarkten weer terug op het niveau van eind maart.

Nu de economische cyclus op zijn laatste benen loopt, is het zaak de markten gedisciplineerd te blijven analyseren om het kaf van het koren te scheiden.

[Divider] [Management report] Blue sky and buildings

De zoveelste wending in de soap van het jaar

Na afloop van hun gesprekken tijdens de G20-top herhaalden China en de Verenigde Staten dat geen van beide landen de wereld op korte termijn in een diepe recessie wil storten. Door de verkiezingscampagne in de Verenigde Staten en de brede verzwakking van de economie stellen beide grootmachten zich de komende maanden wellicht wat terughoudender op.

Intussen stagneert de groei

Het economische klimaat blijft wereldwijd immers bedrukt. Vooral in de industrie blijft de activiteit ondermaats, terwijl de traditioneel minder conjunctuurgevoelige dienstensector nog goed standhoudt.

Zo bevestigden de voorlopende indicatoren dat de Chinese industrie in een neerwaartse trend zit. Beijing lijkt voorlopig ook niet geneigd om opnieuw in te grijpen om de economie aan te zwengelen. In de Verenigde Staten verzwakt de groei van de investeringen buiten de huizenmarkt gestaag, ongetwijfeld door de onzekerheid over de handelsoorlog.

Paradoxaal genoeg is die in wezen onaantrekkelijke context op korte termijn een zegen voor de markten. Door de zwakke maar min of meer stabiele groei blijven de centrale banken zich namelijk verruimend opstellen zonder al de alarmbel te luiden.

De overtuiging groeit dat op middellange termijn massale begrotingsmaatregelen nodig zullen zijn

[Divider] [Management report] European flag

De macht van de centrale banken kalft af

Het zou weinig meer dan giswerk zijn om op dit ogenblik in te schatten in hoeverre de vertraging van de wereldeconomie het gevolg is van:

1) de bewuste vertraging die China in 2018 heeft ingezet;
2) de nefaste invloed van de handelsoorlog op de investeringen;
3) de inopportune verkrapping van het monetaire beleid door de centrale banken vorig jaar.

Die mix van factoren roept de vraag op of een terugkeer naar een verruimender monetair beleid – wat door de benoeming van Christine Lagarde aan het hoofd van de ECB waarschijnlijker is geworden – zal volstaan om alle oorzaken van de vertragende economie te keren.

Op korte termijn heeft die vraag weinig belang: de kans is groot dat beleggers, nu we economisch en politiek voorlopig in rustigere wateren verkeren, andermaal genoegen nemen met het hernieuwde voluntarisme van de centrale bankiers.

Op middellange termijn staat er echter veel meer op het spel. De overtuiging groeit namelijk dat massale begrotingsmaatregelen nodig zullen zijn. Dat roept de vraag op welke gevolgen die zullen hebben voor de obligatie- en aandelenmarkten, die al tien jaar alleen financiële repressie en budgettaire gestrengheid kennen.

Wat met de beleggingsstrategie in deze fase van de cyclus?

Die moet nog steeds stoelen op drie pijlers:

1/ een aandelenportefeuille die voornamelijk bestaat uit groeiwaarden, een duur gewaardeerd segment van de markt waarin selectiviteit doorslaggevend is;

2/ voldoende flexibiliteit om te kunnen inspelen op de tussentijdse schommelingen die inherent zijn aan overgangsperiodes;

3/ een obligatieportefeuille die profiteert van de toegenomen voorspelbaarheid van het monetaire beleid van de centrale banken.